Αϊ αμ μπακ!

Χαίρετε, χαίρετε, χαίρετε!

Μ'αρέσει που περνάει ο καιρός. Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου σιγά σιγά, με προσπάθεια, αισιοδοξία και χαμόγελο. Δεν το βάζω κάτω! Υπάρχουν και χειρότερα! Σε λίγες μέρες φεύγω διακοπές και ανυπομονώ. Δεν με νοιάζει αν θα διασκεδάσω, αν θα ξεκουραστώ, αν θα μαυρίσω, αν θα πιώ, αν θα παχύνω...ένα πράγμα θέλω μόνο να νιώσω....ξενοιασιά....εγώ με τον ανθρωπό μου, που έχω δυο μήνες να δω. Να τα σβήσω όλα από το κεφάλι μου. Αρνητικές σκέψεις και φόβοι θα φύγουν παντελώς. Το δικαιούμαι. Και το υπόσχομαι στον εαυτό μου.  :)

Καλές βουτιές!!!!!!

It's the end of an era!

Ένας μήνας και κάτι πέρασε...και δεν έγραψα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν μου έβγαινε, δεν πρόλαβα. Ήθελα να γράψω αλλά δεν μπορούσα, λίγο τα τρεξίματα, λίγο οι αλλαγές που με προλάβαιναν... πέρασε ο καιρός.
Ελπίζω να είστε όλοι καλά. Βλέπω η ιντερνετική πραγματικότητα προχωράει κανονικά. Και καλά κάνει! Έχω χάσει επεισόδια αλλά θα επανέλθω!

Νομίζω πως είναι τέλος εποχής. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Πολλά πράγματα αλλάζουν στη ζωή μου, τα δεδομένα αλλάζουν.
Ο Μ. φεύγει. Ήρθε η ώρα να υπηρετήσει την μαμά πατρίδα σιγά σιγά. Δεν θέλω να σχολιάσω κάτι σε αυτό γιατί θα βρέξω το πληκτρολόγιο με τα δάκρυα μου κ βαριέμαι να σηκωθώ για χαρτοπετσέτα...
Ο τόπος διαμονής μου πρόκειται να αλλάξει για το καλοκαίρι λόγω δουλειάς. Είμαι τυχερή που τη βρήκα αυτή τη δουλειά, έστω για το καλοκαίρι. Ούτως ή άλλως μετά έχει πρακτική το πρόγραμμα. Ανυπομονώ να ξεκινήσω.Θέλω! Θα είμαι και κοντά σε θάλασσα. Θα έρχονται οι φίλοι για μπανάκι. Το καλό που τους θέλω!

Ποτέ δεν μ'αρέσαν οι αλλαγές αλλά τώρα έπεισα τον εαυτό μου πως είναι για καλό. Και θα είναι αυτή τη φορά!
Καλό καλοκαίρι εύχομαι!! Ευφορία ;)  και όλα για καλό!! Σας φιλώ!

Υ.Γ.  H φωτό από την αγαπημένη μου Ρόδο που ελπίζω να τα καταφέρω να πάω φέτος έστω για λίιιγο...  To κομμάτι της Loreen - Euphoria που α γ α π ώ απλά. Και μην ακούσω αρνητικά σχόλια! Ευχαριστώ!

Intouchables.

Μια ταινία μπορεί να σου διδάξει πολλά.

Βλέποντας την καινούργια γαλλική ταινία "Intouchables" το κατάλαβα. Πολύ γλυκιά, πολύ αστεία αλλά και συγκινητική. Αληθινή χωρίς να κρύβει τον πόνο , χωρίς να κρύβει και την θετική πλευρά όμως.
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, ένας μεσήλικας παραπληγικός -μετά από ατύχημα- , πολύ πλούσιος, προσλαμβάνει για βοηθό του έναν φτωχό έγχρωμο νεαρό που βρισκόταν στην φυλακή για μικροκλοπές. Αυτοί οι δύο άνθρωποι σιγά σιγά δένονται μεταξύ τους πολύ, παρά τις κοινωνικές τους διαφορές. Δημιουργείται μία αληθινή και βαθιά φιλία.

Και ξέρετε γιατί πιστεύω ?
Διότι ο νεαρός ήταν ο μοναδικός που τον είδε σαν ίσο, δεν τον λυπήθηκε ποτέ, του συμπεριφέρθηκε σαν να μην ήταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι.

Φαίνεται δραματικό? Δεν είναι, κι εκεί κρύβεται όλο το νόημα. Ξεκαρδίστηκα στα γέλια. Κι αυτό γιατί η ταινία θέλει να δείξει πως ένας άνθρωπος με τέτοια μοίρα, πρέπει και μπορεί να συνεχίσει να γελάει, να ζει, να αγαπάει. Ακόμα κι αν έχει ξεχάσει πως γίνονται όλα αυτά, υπάρχει κάποιος που τελικά του τα θυμίζει.

Υ.Γ.   Ήταν από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει.

The time is running out...

Οι μέρες περνάνε. Τα πράγματα αλλάζουν. Κι εγώ αλλάζω μαζί τους.

Άνθρωποι έρχονται, κι άνθρωποι απομακρύνονται. Προσπαθώ να τους κρατήσω μα δεν γίνεται. Είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων. Σε λίγους μήνες θα είσαι μακριά μου. Εύχομαι ο χρόνος να μας κάνει πιο δυνατούς κι ενωμένους. Ελπίζω αυτή η αλλαγή να φέρει γέλιο. Κι όχι πόνο. Και μετά να είναι πάλι όλα όπως τα αφήσαμε. Και πιο όμορφα. Υπομονή χρειάζεται καρδιά μου. Υπομονή.

Όλα γίνονται. Τίποτα δεν θεωρώ ακατόρθωτο. Αρκεί μόνο η θέληση, η επιμονή κι η πίστη. Αληθινά.

Και καθώς είπα για υπομονή, το ξανασκέφτομαι και συνειδητοποιώ πως όλοι πάντα κάτι περιμένουμε.
Περιμένουμε το Πάσχα για να σουβλίσουμε αρνί, το καλοκαίρι για να κάνουμε διακοπές, τα γενεθλιά μας για να γιορτάσουμε. Περιμένουμε να πληρωθούμε για να έχουμε λεφτά, περιμένουμε να πάρουμε το πτυχίο για να βρούμε δουλειά, περιμένουμε να πάρουμε δικό μας σπίτι. Περιμένουμε το Σάββατο για να βγούμε έξω, περιμένουμε να γυρίσει κάποιος αγαπημένος μας, περιμένουμε το λεωφορείο να πάμε εκεί που θέλουμε, να φτάσουμε στον προορισμό μας, περιμένουμε να γίνει το φαϊ να φάμε. Περιμένουμε να πάρουμε σύνταξη  περιμένουμε να δούμε εγγόνια κ.ο.κ.

Κι αν η ζωή είναι ο χρόνος που περνάει όταν περιμένεις για κάτι? Κι εμείς χάνουμε χρόνο...πολύτιμο? Η ουσία δεν είναι σ' αυτό που θα έρθει αλλά σ'αυτό που συμβαίνει ακριβώς τώρα.
Σαν την Ιθάκη. Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Αυτό που κάνεις και ζεις ενώ περιμένεις για κάτι άλλο. Αλλιώς θα γεράσουμε περιμένοντας.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να περιμένουμε κι ας ζήσουμε το τώρα. Έτσι όπως θέλουμε να ζήσουμε -χωρίς περιορισμούς, πιέσεις και χρονοδιαγράμματα.

Δεν χρειάζεται υπομονή λοιπόν σ'αυτό που έλεγα πριν, αγάπη χρειάζεται. Κι αυτό φτάνει.

Sleep out.

Η επόμενη κίνηση θα είναι τα κέρδη ενός τέτοιου live να δωθούν στους άστεγους συμπολίτες μας. Προς το παρόν μπορούμε να δείξουμε την συμπαράσταση μας με μια νύχτα στον δρόμο παρέα με καλές μουσικές.

"Live σήμερα στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν αφιλοκερδώς με ώρα έναρξης στις 18:00 και με σειρά εμφάνισης οι καλλιτέχνες:

Γιάννης Ζουγανέλης
Μελίνα Κανά
Παντελής Θαλασσινός
Μαρία Κώτη
Βασιλική Καρακώστα
Μίλτος Πασχαλίδης
Βασίλης Λέκκας
Κακώς Πρέπει
Μανώλης Ρακιντζής
Νέα Τάξη Πραγμάτων
Κύριος Μέγας
Show Respect
Fort Bravo

Σας περιμένουμε..."

Σκέψεις, μπλα μπλα και τσιρ τσιρ.

Ξεχωριστή κι ιδιαίτερη μέρα η σημερινή εφόσον γιορτάζουμε την Ελληνική επανάσταση που ξεκίνησε σαν σήμερα στις 25 Μαρτίου το 1821. Επίσης τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, γι'αυτό χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.

Τι κάνετε? Πως περάσατε το σκ σας? Εγώ πολύ χαλαρά και όμορφα αφού είμαι και σπιτόγατα. Είδα ταινίες στο σπίτι του Μ., μαγείρεψα, πήγα βόλτα Παρασκευή βραδάκι στο Θησείο και ήταν τέλεια. Λίγο ο καιρός, λίγο τα κεράκια και η γλυκιά βραδιά... περάσαμε σούπερ. Ελπίζω κι εσείς!

Σ'αυτό το σημείο θέλω να διαμαρτυρηθώ για τα προϊόντα κάποιων σούπερ μάρκετ. Διότι έφτιαξα την πιο τέλεια σπιτική πίτσα που έχω φτιάξει ποτέ με χίλια δυο υλικά, κρέμες γάλακτος, τυριά, μπέικον, μανιτάρια, λουκάνικα, πιπεριές κλπ. και μυστική συνταγή ζύμης που γίνεται αφράτη. Ξέρω πεινάτε! Τούμπανο λέμε! Και συνειδητοποίησα πως μία ολόκληρη ταψάρα πίτσα κόλλησε στην ηλίθια λαδόκολλα, που ενώ ψιλιάστηκα την δουλειά ότι θα κολλήσει -σαν χαρτί σκέτο ήταν- άλειψα και λάδι πάνω απ'αυτήν και πάλι κόλλησε. Γκρρρρρ μου 'ρχόταν να πετάξω το ταψί απ'το παράθυρο. Με τα χίλια ζόρια φάγαμε την πίτσα, σίγουρα φάγαμε κ λίγο χαρτί, κι εγώ μόνο που δεν έκλαψα από την στεναχώρια μου. Tέλος πάντων μετά έφτιαξα κάτι κρέπες μούρλια οπότε απαλύνθηκε ο πόνος. :P

Περιμένω πως και πως την Μεγάλη εβδομάδα για να πηγαίνω στην εκκλησία τα απογεύματα. Ενώ πιστεύω, δεν είμαι καθόλου της εκκλησίας γενικά, έχω να πάω από μια βάφτιση. Παρ'ολα αυτά την Μεγάλη εβδομάδα θεωρώ πως η λειτουργία έχει μια μαγεία και μια ατμόσφαιρα που με γαληνέυει κάθε φορά. Και φέτος το έχω πολύ ανάγκη. Ανυπομονώ λοιπόν.

Αλλάζω θέμα. Πέρυσι το Πάσχα σαν γνήσια ζωόφιλη αλλά και πεισματάρα πήρα κοτοπουλάκι. Θυμήθηκα τις παλιές εποχές στο δημοτικό που είχα πάρει δύο, μου πεθάναν μέσα σε 3 μέρες και πήρα και τρίτο το οποίο προσπαθούσαμε όλη η οικογένεια να κρατήσουμε ζωντανό με νύχια και με δόντια. Αλλά πάει κι αυτό κι εγώ έκλαιγα με μάυρο δάκρυ! Κι ενώ ήξερα πως αυτά δεν ζουν, εγώ λύσσαξα σαν 5χρονο να πάρω κοτοπουλάκι κι ας μου φώναζαν οι γονείς. Το πήρα όμως! Τσίκο τον βγάλαμε. Σε μία κούτα το είχαμε κι έκανε τσιρ τσιρ όλη μέρα κι όλη νύχτα. Εμείς το ταϊζαμε και το βγάζαμε έξω και μας ακολουθούσε σαν να είμαστε η μάνα του. Ήταν τόσο γλυκό και όμορφο. Το κοτοπουλάκι ζούσε μετά από ένα μήνα και μεγάλωνε. Μεγάλωνε ολοένα και πιο πολύ ωσπου καταλάβαμε πως θα ζήσει. Κι ήμουν περήφανη για το κοτόπουλο μου πια! Ώσπου μεγάλωσε τόσο που πήδαγε έξω από την κούτα, τρεις του είχαμε αλλάξει στο μέγεθος γιατί πήδαγε. Μια φορά πήδηξε από το μπαλκόνι κι έζησε το άτιμο! Κι έτσι μετακόμισε κάτω στην αυλή περιφραγμένο. Χωρίς να ξέρουμε το φύλο του νομίζαμε πως είναι κότα, γιατί έτσι έμοιαζε. Αλλά έβγαλε λυρί τελικά κι έκανε κικιρίκου! Περήφανος κόκορας. Ποιος θα το πίστευε πως αυτό το μκρό κίτρινο πλασματάκι που η αδερφή μου το έβαζε στον ώμο της και αυτό πέταγε μέχρι κάτω, θα γινόταν μετά από 7 μήνες κόκορας. Λευκός με τεράστια λυριά. :) Δύσκολη όμως η φροντίδα του κόκορα γιατί τσίμπαγε κι η γιαγιά είχε κουραστεί πολύ να το φροντίζει, είχαμε και γάτες που το περιτριγύριζαν. Ήξερα πως ήρθε η ώρα να το δώσουμε. Πριν 5 μέρες πήγε στον κυρ Κώστα που έχει κοτέτσι. Στεναχωρήθηκα πολύ, ένα χρόνο ήταν μαζί μας. Όμως οι κόκορες θέλουν κότες, κι εκεί θα έχει. :)  Ο γλυκός μου ο Τσίκο, όυτε μια φωτό δεν τον έχω ως κόκορα, γιατί ως κοτοπουλάκι έχω πολλές.
Θ'ανεβάσω να τον δείτε...ξέρω δεν φαίνονται πολύ καλά αλλά μόνο αυτές μπόρεσα να σώσω στο pc. :)

Ενός μήνα, ακόμα μικρούλης.

Εδώ μετά από 4 μήνες.

Αυτάαααα. Καλό βράδυ και φιλάκια!

And the Oscar goes to...

Το είδα σε άλλους bloggers και σκέφτηκα ευκαιρία είναι να τα απονείμω κι εγώ κάποια στιγμή. Ζήλεια το λένε! Κατόπιν μεγάλης έρευνας(!) και ώριμης σκέψης(!), σας τα ανακοινώνω.

Βραβείο Καιρού: Tα κατάφερε φέτος να είναι ο χειρότερος κωλόκαιρος των τελευταίων ετών που δεν λέει να σταματήσει να βρέχει, μπας και δούμε λίγο ήλιο. Έτσι όπως πάει δεν θα χρειαστεί να τρέχουμε στις παραλίες το καλοκαίρι, απλά θα ανεβαίνουμε στην ταράτσα μας και θα βρεχόμαστε! :/

Bραβείο Κλάματος : Το απονείμω σε μένα που ναι, έχω καταφέρει να ρίξω τόσο δάκρυ το τελευταίο 5μηνο που ούτε ενα μωρο δεν ρίχνει. Με το οτιδήποτε! Ντροπή μου!

Βραβείο Καρτούν : Στρουμφάκια. Γιατί πως να το κάνουμε έγιναν ταινία επιτέλους! Και μάλιστα τρισδιάστατα. Μπορεί το σενάριο να έχανε γενικώς, τα μπλε μικρά αξιαγάπητα πλασματάκια όμως μου έκλεψαν την καρδιά.

Βραβείο Αναμενόμενης ταινιάρας : Hobbit. Αναμένεται  εναγωνίως το πρώτο σε σειρά βιβλίο πριν τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών, απο τον φοβερό και τρομερό Peter Jackson. Φυσικά θα είναι τέλειο. Δεν ακούω κουβέντα.

Βραβείο Μαλάκυνσης : Σε όλους αυτούς τους "πολιτικούς" που δήλωσαν πως δεν διάβασαν το μνημόνιο. Σηκώνω τα χέρια ψηλά....

Βραβείο Μεταμόρφωσης : Αnd the Oscar goes to......Βάσω Λασκαράκη. Μια κούκλα έγινε που άλλαξε το μαλλί κι αδυνάτισε και λίγο. Μεγάλη αλλαγή. Θεά!

Βραβείο Ανακάλυψης : Ηλεκτρονικό τσιγάρο. Πείτε μου ότι όταν είδατε κάποιον να το κρατάει δεν σκεφτήκατε: μα καλά στυλό ρουφάει, τι κάνει?? Η νέα μόδα της εποχής, "κοροϊδεύω τον εαυτό μου οτι καπνίζω μέχρι να το κόψω". Αν και την αλήθεια μου θα την πω. Πολύς κόσμος το έκοψε, όπως και ο νταντι μου. Εύγε!

Βραβείο Κέρατου : Μετά την Σιένα και τον Τζουντ, μετά την Τζενιφερ και τον Μπραντ έρχεται η Ντέμι και ο Άστον. Την ρήμαξε την γυναίκα καλέ που έμεινε η σκιά της μετά την αποκάλυψη της απιστίας. Έτσι είναι αυτά καλή μου, τι τον θες τον πιτσιρικά αφού θα στην κάνει την λαδιά. Δε πα να'σαι και η Ντέμι Μουρ!?!

Βραβείο Μοδάτου φαγητού  : Πως κάποτε όλοι έμαθαν το σούσι? Τώρα λυσσάξανε όλοι με τα cupcakes. Φτάιει η γκόμενα του Αρναούτογλου που έφερε την μόδα??? Μέχρι και Δούκισσα Νομικού τα 'βαλε για να καλύψει τα στήθη της. Ήμαρτον. Κάναν cupcakes τα μάτια μας! (Και τα αυτιά μας)

Βραβείο Ποδιού : Δεν είδατε το πόδι της Jolie στα Όσκαρ? Που βγήκε μόνο του έξω απο το φόρεμα λες κι ήθελε να φύγει? Το σκίσιμο του φορέματος μέχρι πάνω κι ένα πόδι που ξεπροβάλλει μόνο του, εκτοπισμένο απο το υπόλοιπο σώμα!

Βραβείο Χειρότερου Outfit : Γούνες και γουνάκια παντού. Γιλέκα , μπλόυζες, αξεσουάρ, άσπρα, μαύρα, καφέ, γκρί, λεοπάρ. Κάτω απ'το μπουφάν, πάνω απ'το μπουφάν (ε ναι δεν χώραγε!), πάνω απο φορέματα, πάνω από μπλούζες κλπ κλπ. Το βρίσκω απλώς τρισάθλιο, συγγνώμη, δεν είναι του στυλ μου να βγαίνω με το γουνάκι λες και είμαι η πρώτη κυρία που πάω στη δεξίωση. Σαν την αρκούδα! Jesus!

Βραβείο Καλύτερου Ending: Δεν το συζητώ όποιος δεν είδε την κινούμενη περούκα Ξένια, να βάφεται σαν τον κλόουν με κόκκινα κραγιόν και μάυρα μάτια, και έτσι μουτζουρωμένη με μάτι που γυαλίζει να πνίγεται στην πισίνα της έπαυλης, λυπάμαι απλώς έχασε. Μακράν το καλύτερο κωμικοτραγικό τέλος που έχει υπάρξει σε ελληνική σειρά...

Βραβείο Ξένων Γλωσσών : Δεν ξέρω γιατί αλλά φέτος τα κανάλια βάλθηκαν να μας μάθουν Τούρκικα, και να συσφίξουν τις σχέσεις μας με την γειτονική χώρα. Δυστυχώς κάποιοι τσίμπησαν και παρακολουθούσαν ανελειπώς και αδιαλήπτως ότι Τούρκικη σειρά έβγαινε στον αέρα. Τραγικό...

Βραβείο Καλύτερου Σεξ : Το απονέμω σε αυτούς που το έζησαν μες στο 2011 και '12. Γιατί δεν τους αξίζει???

Bραβείο Κινητής Τηλεφωνίας : Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Wind και τον φοβερό ληστή τράπεζας που ούτε μια ληστεία της προκοπής δεν μπορεί να κάνει καθώς και στην Vodaphone που απάντησε με Κίτσο και Τασούλα.......Κίτσοοο??? Γιορ α τσεκ μασίν! Παραδέχομαι!

Η φωτό έτσι γιατί μ'άρεσε!
Kisses...

Μαζοχισμός baby!

 Σήμερα είχα μία συζήτηση με μια φίλη μου για το πόσο παράξενες είμαστε εμείς οι γυναίκες με τους άντρες. Βασικά μας θεωρώ μαζοχίστριες! Πως να το πω, το θέλουμε το φτύσιμο μας. Αν ο άλλος είναι εκεί πάντα, δεδομένος, έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να κάνει ό,τι του ζητήσεις σε ξενερώνει. Θες να σε τρέξει και λίγο, να αναρωτιέσαι που είναι τώρα, τι κάνει, με σκέφτεται καθόλου και τέτοια...

Η φίλη μου αυτή έχει πέσει στην πρώτη περίπτωση. Τον έχει τόσο σίγουρο που βαριέται. Είχε μάθει τόσο καιρό να είναι με άντρες που τους κυνηγάει από πίσω. Και τότε βέβαια έλεγε αχ δεν γίνεται να βρω κάποιον που να ξέρω οτι με θέλει για να ηρεμήσω?  Και τώρα που τον βρήκε ορίστε!

 Τα ίδια έχω κάνει κι εγώ, δεν λέω! Γκρίνιαζα όταν ζήλευα εγώ, κι όταν γινόταν χαλί να τον πατήσω "φτυσμένο" τον είχα.
Εντάξει. Για να πω την αλήθεια συναισθήματα υπάρχουν και σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά όταν ο σύντροφος σου είναι κολλημένος πάνω σου, και σου δείχνει και με το παραπάνω πόσο σ'αγαπάει, δεν ξέρω γίνεται ένα κλικ στην γυναικεία ψυχολογία που ξεχνάς το τι νιώθεις γι'αυτόν. Γιατί σε πνίγει, δεν σε αφήνει να τον επιθυμήσεις, να τον ψάξεις, να αναρωτηθείς. Κρύβονται τα συναισθήματα. Δεν ξέρω αν με "πιάνετε". Υπερκαλύπτονται.

Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ σωστό αυτό γιατί εμπεριέχει και μία αχαριστία, απλά λέω οτι συμβαίνει. Εξάλλου και οι άντρες είναι αναμφίβολα αυτοί που δεν μένουν με την κολλητσίδα αλλά αντιθέτως με αυτή που τους κάνει τσαλίμια!

 Το καλύτερο είναι να υπάρχει μια ισορροπία βέβαια. Ούτε σιαμαίοι είμαστε, ούτε εγώ τη ζωή μου κι εσύ τη δική σου. Δείχνουμε τι νιώθουμε χωρίς να χάνουμε την αξιοπρέπεια μας.
Αν και στον έρωτα -κατά την ταπεινή μου γνώμη- δεν έχεις αξιοπρέπεια, την χάνεις. Εγώ θα έκανα τα πάντα. Ακόμα και να παρακαλέσω. Οπότε κατανοώ τους άντρες που κολλάνε πάνω σε μία γυναίκα. Μπερδευτήκατε ε??
Δεν υπάρχουν κανόνες και σημεία προσοχής. Το θέμα είναι να τα βρίσκουν δυο άνθρωποι όπως γουστάρουν αυτοί.

 Θα κλείσω με μια φράση που μ'αρέσει πολύ...
"Όποιος προσέχει στον έρωτα δεν του αξίζει να τον ζήσει."

Καληνύχτες! Kisses!

Μια γυναίκα*

Επειδή όλοι σήμερα σχολιάζουν και λένε διάφορα θίγοντας τις γυναίκες και την σημερινή μέρα, ας θυμηθούμε μόνο αυτο...

Μια γυναίκα μας έφερε όλους στον κόσμο.   

Χρόνια μας πολλά!   :)

Για μένα αυτό είναι...

"Σβήστε τα φώτα,σβήστε το φεγγάρι
σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει."

"Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω."

Μάνος Χατζιδάκις
Γιώργος Ζαμπέτας
Συγκίνηση απλά. Για μένα αυτό είναι Ελλάδα.

Στου Φιλοπάππου.

Ναι. Εκεί ψηλά στο λόφο απέναντι απ΄τη Ακρόπολη, την "έβγαλα" όλη μέρα σχεδόν σήμερα, μ'ενα καφέ στο χέρι και καλή παρέα. Δεν μιλήσαμε πολύ μεταξύ μας. Μας έφτανε που ξεφύγαμε απο την φασαρία και την τρέλα της πόλης. Απλά κάτσαμε, απολαύσαμε την θέα και την φύση. Ηρεμήσαμε, γαληνέψαμε και σκεφτήκαμε. Ο καθένας τα δικά του, υποθέτω.
Μας φύσηξε ο καθαρός αέρας, που μόνο εκεί πάνω μπορείς να βρεις στην Αθήνα πλέον. Μας φώτισε ο ήλιος που ήταν και σήμερα λαμπερός.
Στου Φιλοπάππου μπορείς να δεις όλη την Αθήνα περιμετρικά. Το μάτι μας έφτασε μέχρι την θάλασσα, που εμένα τουλάχιστον με έκανε να θέλω να φτάσω εκεί, να μπω σ'ένα καράβι και να φύγω μακριά.  Από όλους και από όλα.
Συμπερασματικά αυτό που όλοι μας διαπιστώσαμε ανεβαίνοντας στο λόφο -αλλά κυρίως ο Μ. που είναι από Ρόδο και οι άλλοι από Κύπρο, όμως ΚΑΙ εγώ- είναι πως ζούμε σε μία τσιμεντούπολη. Κι αυτό το "τσιμέντο" μας κάνει πολύ κακό. Σωματικά και ψυχικά.
Και γι'αυτό τον λόγο, έστω κι αν δεν αποφύγαμε την οπτική επαφή με την πόλη, αναζωογονηθήκαμε. Σωματικά και ψυχικά. :)

*Την φωτό την έβγαλα σήμερα (με το κινητό δυστυχώς) !

Καλή εβδομάδα!Kisses!

Άνοιξη στην καρδιά μου!

Η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται.
Ανοίγω τα μάτια μου, σηκώνομαι και καταλαβαίνω πως έξω ο ήλιος λάμπει και κάνει ζέστη. Εντάξει όχι και καύσωνα αλλά έχει γλυκιά μέρα, όχι όπως πριν, επιτέλους!
H πόρτα της κουζίνας ανοιχτή με την λιακάδα να μπαίνει μέσα. Άνοιξη!
Ξυπνάω με μια κούπα καφέ απο τα χεράκια της μαμάς, που παραδόξως τον έφτιαξε καλό και όχι με παραπάνω ζάχαρη, όπως συνήθως όταν τον φτιάχνει εκείνη. Και πίνοντας την πρώτη γουλιά βλέπω την αδερφή μου που μόλις ξύπνησε. Τι καλάαα είναι εδώ σήμερα! Δουλεύει πιο αργά σήμερα μου λέει. Επιτέλους θα πιω το καφεδάκι μου με παρέα -και μάλιστα την καλύτερη!- γιατί κάθε μέρα είμαι μόνη στο σπίτι σαν το κούτσουρο, και μελαγχολώ.
Τι όμορφα που είναι, κι ο μπαμπάς κάπου εδώ, τριγυρίζει μες στο σπίτι. Καθόμαστε όλοι μαζί και μιλάμε. Κι σκέφτομαι τι ωραία...μετά θα έρθει ο Μ. και τα παιδιά απο εδώ και θα πάμε όλοι μαζί σινεμά το απογευματάκι! Γιούπιιιιιιι! Σαν μικρό παιδί ένιωσα.
Η μαμά σηκώνεται να φύγει για την δουλειά, κ ο μπαμπάς μαζί να πάει σούπερ μάρκετ.
Μένω εγώ με την αδερφή μου, ανάβουμε τσιγάρο και πιάνουμε την χαζοκουβέντα. Πως μου 'χε λείψει! Είχα να την δω καλά καλά μια εβδομάδα αφου φέυγει νωρίς και γυρνάει αργά το βράδυ.
Παίρνω δύναμη από όλο αυτό. Υπάρχουνε στιγμές μοναδικές που πρέπει να τις απολαμβάνεις, ειδικά με τους δικούς σου ανθρώπους!

Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε :)

So proud.

Είναι μερικές φορές που πραγματικά νιώθεις περήφανος για τον εαυτό σου. Κι εγώ αυτή την στιγμή είμαι. Μπορεί να μην έγραψα καλά στο μάθημα, όμως είναι απο τις ελάχιστες φορές τελευταία που νιώθω τόσο αισιόδοξη και χαρούμενη. Τώρα ξέρω πως όλα θα φτιάξουν απο δω και πέρα γιατί έγινε ένα βήμα.

Και πως μετά από 5 χρόνια που παίζω κιθάρα, σήμερα έγραψα το πρώτο μου τραγούδι. Πρωί πρωί στη σχολή αφού έδωσα το μάθημα, καθισμένη στο κυλικείο, άρχισα να γράφω τους στίχους και μόλις γύρισα πήρα την κιθάρα μου και του βρήκα μουσική... Και είναι όμορφο! Μου βγήκε έτσι αβίαστα χωρίς να το προσπαθήσω. Μάλλον έφταιγε η υπερβολική προσπάθεια για τις προηγούμενες αποτυχημένες απόπειρες.
 Καλά λένε πως η δημιουργία έρχεται σε δύσκολες περιόδους της ζωής μας. Ε λοιπόν εγώ αισθάνομαι πολύ περήφανη και για το τραγούδι και κυρίως για το άλλο, αυτό το βήμα που θα με πάει επιτέλους παραπέρα και θα με κάνει να ξεφύγω από τις αρνητικές σκέψεις.

Δώστε χαρά και δημιουργία στη ζωή σας, δεν αξίζει να είναι στάσιμη και μίζερη...

 Καλή μέρα σε όλους, καλή εβδομάδα και καλή Σαρακοστή! :D

Piccòlou ιντερνετικά.

Μέσα σε μία περίεργη για μένα περίοδο γεμάτη άγχος και σκέψεις που με κατακλύζουν, σκέφτηκα πως αυτό το ιστολόγιο μπορεί να αποτελέσει διέξοδο και πηγή αισιοδοξίας, έστω και ιντερνετικά, εφόσον θα μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα με σας, όπως κι εσείς το ίδιο. :)

Λιγα λόγια για το Piccolou...
Piccolo: στα ιταλικά σημαίνει μικρούλι. Kατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου οι Ιταλοί φώναζαν τα Ελληνόπουλα πιτσιρίκια στο δρόμο piccolo, όπως με πληροφόρησε κάποτε ο αγαπημένος μου παππούς.
Στη συνέχεια λοιπόν η τρελιάρα αδερφή μου ακούγοντας αυτό, μου το 'κόλλησε' (μιας και είμαι λίγο μικροκαμωμένη!) και με φώναζε έτσι αυτή και οι φίλοι μου, ώσπου το piccolo πέρασε από πολλά στάδια όπως piccolaki, piccolini και εν τέλει έγινε piccòlou.
Αυτή είμαι εγώ λοιπόν!

Καλώς σας βρήκα..........

Συναισθήματα.

Όμορφα, δυσάρεστα, περίεργα, απροσδιόριστα. Συναισθήματα που σε γεμίζουν, που σε κάνουν να κλαις, να γελάς,να αγχώνεσαι, να συγκινείσαι. Που σε ξεσηκώνουν, σε συνεπαίρνουν, σε ληγώνουν, σε μεθούν.

Έρωτας. Είναι εκείνος που αγχώνει, και ταυτόχρονα γαληνεύει. Ζαλίζει, ενθουσιάζει. Παθιάζει και εθίζει. Όμως σε παίζει και σε πληγώνει. Γι'αυτο και σε φοβίζει. Κάνει τον κύκλο του και χάνεται.

Μια μέρα όμως θα'ρθει και θ'ανθίσει. Θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, πιο ουσιώδες, πιο ζωτικό.
Και θα πεις μείνε εδώ. Σ'αγαπώ.

Ζήλεια του.....

*Με παίρνει τις προάλλες η Δ. να πάμε για καφέ, ναι της λέω πάμε θα έρθει και ο Σ.(κοινός μας φίλος). -Ααα άσε, μου απαντάει, που να τρεέεεχωωω τώρααα, θα με χέσει και ο δικός μου...Ντοϊνγκ!! Τι λες καλή μου, μου 'ρθε να της πω! Κι από πότε κάνεις ότι σου λέει ο ...*

Κι από πότε οι άντρες έγιναν σπαστικοί, γκρινιάρηδες και κυρίως παθολογικά ζηλιάρηδες? Μέχρι στιγμής εγώ νόμιζα πως αυτά ήταν προνόμια των γυναικών! Ήμαρτον Θεέ μου... Άν προστεθούν κι αυτά δηλαδή σε όοολα τα άλλα ελαττώματα των ανδρών, πάει καήκαμεεεε! Δεν ξέρω τι να πω, τα 'χω περάσει κι εγώ δεν λέω αλλά μετά έστρωσε το πουλάκι μου.:P Άσε που απο αυτή την φίλη μου τώρα ακούω πολύ χειρότερα σκηνικά! Μου ΄χουν φύγει τα μαλλιά καλέ και τα ψάχνω στο πάτωμα κάθε φορά που μου λέει γι'αυτόν! Ιστορίες επιστημονικής φαντασίας φτιάχνει το παλικάρι με το μυαλουδάκι του, που αν δεν έμενε στην Ελλάδα θα 'πρεπε να τον πάρουνε στο Hollywood για σεναριογράφο! Άσε το άλλο...είσαι σίγουρα στη σχολή ή μου λες παπ...ες? Χα! Καλάααα μην πω για το φεισμπουκ...εννοείται...έχει τους κωδικούς, μπαίνει, τσεκάρει ό,τι θέλει κι όποτε θέλει! Δείχνει ποιος είναι ο άντρας.... Μη χέσω! Καλά κι αυτή άλλη μουρόχαυλη, κάθεται και τ'ανέχεται και δεν του λέει τίποτα. Εντάξει δεν είναι κι από εκείνα τα κοριτσάκια που λένε 'εντάξει αφέντη' και σκύβουν το κεφάλι, αλλά οτι την δέρνει μία μαλακία, την δέρνει! Δεν βγάζω βεβαίως τον εαυτό μου στην απ'έξω, διότι όπως προείπα κι εγώ ανεχόμουνα αλλά ως ένα σημείο και να που μου βγήκε σε καλό.
Μα τι να τον κάνεις τον άντρα μωρέ αν είναι ζηλιαρόγατος και δεν σ'αφήνει να βγεις και με την κολλητή να τα πείτε, ή να πας και κάπου με άλλη παρέα, και αντρική ναι! Άμα είναι φίλος, και αντρική. Δεν υποστηρίζω πως υπάρχει απόλυτη φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα αλλά εγώ εδώ και 6 χρόνια, με δύο άτομα του αντίθετου φύλου συνυπάρχουμε ωραιότατα χωρίς 'επιπλοκές' και ο καθένας με τις σχέσεις του φυσικά. Εμ τι!

Γιατί κύριος, και να ζηλέψεις τι νομίζεις θα καταφέρεις? (αναφέρομαι και στις γυναίκες ζηλιαρόγατες)
Ίσα ίσα να την απομακρύνεις πιο πολύ.
Και θα κλείσω με μια φράση της αθάνατης Ντένης Μαρκορά από δυο ξένους...
"Η γυναίκα άμα θέλει να σου κάνει λαδιά και σε μπουκάλι να την κλείσεις, με τον φελλό θα το κάνει!"

Φλασάκι.

Φλασιά. Και κάπως έτσι μου 'ρθε και σκέφτηκα την ανεμελιά που είχα πριν 4 χρόνια. Κι εμένα, να γυρνάω όλο το κέντρο της Αθήνας με μια φίλη από δίπλα χωρίς να κουραζόμαστε ποτέ. Να τρέχουμε κάθε μέρα μετά την σχολή σαν τις τρελές, μόνο και μόνο για να μην γυρίσουμε σπίτι, μ'ένα μιλκ σέικ φράουλα -απο τα μακ φυσικά- στο χέρι και να αράζουμε στα παγκάκια του Συντάγματος, ή άλλοτε για καφέ με τα παιδιά στη Μητροπόλεως.Μελαγχόλησα. Γιατί τώρα δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Που να τρέχουμε Ερμού, Γκάζι, Θησείο...Και που λεφτά για βόλτες, καφέδες και ψώνια. Και που όρεξη. Και που να πας με όλα αυτά που γίνονται...

Φλασάκι. Οι καιροί αλλάζουν. Κι εμείς αλλάζουμε μαζί τους. Γι'αυτό κι εγώ θα συμβιβαστώ στο όμορφο χρωματιστό δωματιάκι μου, τον ύπνο που τόσο έχω ανάγκη τον τελευταίο καιρό, στα τηλέφωνα με τις φίλες, τις ταινίες αγκαλιά με τον Μ.και τις βόλτες μέχρι την σχολή. Και για να μην ξεχνιόμαστε...μαγνητόφωνα μπορεί να μην υπάρχουν, υπάρχουν όμως τραγουδάκια στο γιου τιουμπ εύκαιρα να τα ακούσεις όποτε εσύ γουστάρεις. Α! Και να σκέφτεσαι πως θα'ρθει η ώρα κι η στιγμή που την ρεβανς θα πάρεις. ;)

 Υ.Γ το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα πατίνι και δυο ρουλεμάν!

Κι όμως.

Το ξενύχτησα χθες με τον Σ.(φιλαράκι!) στο σπίτι μέχρι αργά λέγοντας βλακείες και βλέποντας το "Κάτι τρέχει με την Μαίρη". Τι κι αν έγραφα μάθημα το πρωί κι είχα πρωινό ξύπνημα?? Κι όμως. Κοιμήθηκα 3, σηκώθηκα 8, πήγα, έγραψα άπειρα νυσταγμένη, (απορώ πως θυμόμουνα κι αυτά που έγραφα) γύρισα σαν άλλη ωραία κοιμομένη μες στο τρόλλευ και τώρα να'μαι εδώ στο ζεστό μου κρεβατάκι, το ίδιο άπειρα νυσταγμένη με πριν, ξαπλωμένη με το λαπιτόπι αγκαλιά κ έτοιμη να κοιμηθώ για άλλο ένα δυωράκι. Τι τέλεια αίσθηση...Όσο χάλια αισθάνεσαι όταν σηκώνεσαι απ΄το κρεβάτι χωρίς να 'χεις χορτάσει ύπνο, τόσο υπέροχα νιώθεις όταν γυρνάς και ξαναπέφτεις. Όνειρα γλυκά!

Stop ACTA.

Τραγουδάκι με νόημα από νεαρούς hiphop-άδες κατά της νομοθετικής ρύθμισης ACTA. Αξίζει, δείτε το και διαδώστε το. Παίζει κι ο Μ.   ;)

Εξεταστικές.

  Μ'αυτές τις εξεταστικές 5 κιλά θα πάρω! Ο ποπός φυτρώνει σε καρέκλες,καναπέδες και κρεβάτια -πως αλλιώς να διαβάζεις άλλωστε!- κι ότι τρως κι ότι πιεις κάθεται κι αυτό πάνω σου. Σε 3 βδομάδες που τελειώνουμε, θα αρχίσω γυμναστική και δίαιτα μου φαίνεται με τόσο junk και τόση σοκολάτα που 'χω κατεβάσει. Για να λειτουργήσει ο εγκέφαλος δηλαδή! Μαζί με το πρόγραμμα της εξεταστικής έπρεπε να βγάζουνε και πρόγραμμα αποτοξίνωσης για after. 

Αααχ και να 'χα κι όρεξη για διάβασμα καλά θα'τανε αλλά που να το βρω? Είναι αυτό που είδα κάπου δεν θυμάμαι τώρα. Βρέχει, που να τρέχεις στη σχολή να γράψεις? Έχει λιακάδα, κρίμα να χαραμίσεις τέτοια μέρα. Ήθελα να 'ξερα υπάρχει μέρα κατάλληλη για μάθημα και σχολή...Αναρωτιέμαι και τελικά απαντώ ναι υπάρχει! Ο πρώτος χρόνος της φοιτητικής ζωής, που δεν πας για μάθημα, για καφε πας! Εκεί γουστάρεις, μετά αρχίζουν τα δύσκολα, τα χρωστούμενα ολοένα και αυξάνονται και πληθαίνουν, κ εσύ νιώθεις οτι γερνάς (όλοι οι άνω των 22 τα ίδια λένε,κάποτε τους κορόιδευα, τώρα το λέω κι εγώ!) και θες να ξεμπερδεύεις. 5 χρόνια πέρασαν. Εγώ πότε θα γίνω πτυχιούχα???? Έστω κι άνεργη.....