Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Sleep out.

Η επόμενη κίνηση θα είναι τα κέρδη ενός τέτοιου live να δωθούν στους άστεγους συμπολίτες μας. Προς το παρόν μπορούμε να δείξουμε την συμπαράσταση μας με μια νύχτα στον δρόμο παρέα με καλές μουσικές.


"Live σήμερα στην Πλατεία Κλαυθμώνος. Στην εκδήλωση θα συμμετάσχουν αφιλοκερδώς με ώρα έναρξης στις 18:00 και με σειρά εμφάνισης οι καλλιτέχνες:

Γιάννης Ζουγανέλης
Μελίνα Κανά
Παντελής Θαλασσινός
Μαρία Κώτη
Βασιλική Καρακώστα
Μίλτος Πασχαλίδης
Βασίλης Λέκκας
Κακώς Πρέπει
Μανώλης Ρακιντζής
Νέα Τάξη Πραγμάτων
Κύριος Μέγας
Show Respect
Fort Bravo

Σας περιμένουμε..."

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Σκέψεις, μπλα μπλα και τσιρ τσιρ.

Ξεχωριστή κι ιδιαίτερη μέρα η σημερινή εφόσον γιορτάζουμε την Ελληνική επανάσταση που ξεκίνησε σαν σήμερα στις 25 Μαρτίου το 1821. Επίσης τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, γι'αυτό χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.

Τι κάνετε? Πως περάσατε το σκ σας? Εγώ πολύ χαλαρά και όμορφα αφού είμαι και σπιτόγατα. Είδα ταινίες στο σπίτι του Μ., μαγείρεψα, πήγα βόλτα Παρασκευή βραδάκι στο Θησείο και ήταν τέλεια. Λίγο ο καιρός, λίγο τα κεράκια και η γλυκιά βραδιά... περάσαμε σούπερ. Ελπίζω κι εσείς!

Σ'αυτό το σημείο θέλω να διαμαρτυρηθώ για τα προϊόντα κάποιων σούπερ μάρκετ. Διότι έφτιαξα την πιο τέλεια σπιτική πίτσα που έχω φτιάξει ποτέ με χίλια δυο υλικά, κρέμες γάλακτος, τυριά, μπέικον, μανιτάρια, λουκάνικα, πιπεριές κλπ. και μυστική συνταγή ζύμης που γίνεται αφράτη. Ξέρω πεινάτε! Τούμπανο λέμε! Και συνειδητοποίησα πως μία ολόκληρη ταψάρα πίτσα κόλλησε στην ηλίθια λαδόκολλα, που ενώ ψιλιάστηκα την δουλειά ότι θα κολλήσει -σαν χαρτί σκέτο ήταν- άλειψα και λάδι πάνω απ'αυτήν και πάλι κόλλησε. Γκρρρρρ μου 'ρχόταν να πετάξω το ταψί απ'το παράθυρο. Με τα χίλια ζόρια φάγαμε την πίτσα, σίγουρα φάγαμε κ λίγο χαρτί, κι εγώ μόνο που δεν έκλαψα από την στεναχώρια μου. Tέλος πάντων μετά έφτιαξα κάτι κρέπες μούρλια οπότε απαλύνθηκε ο πόνος. :P

Περιμένω πως και πως την Μεγάλη εβδομάδα για να πηγαίνω στην εκκλησία τα απογεύματα. Ενώ πιστεύω, δεν είμαι καθόλου της εκκλησίας γενικά, έχω να πάω από μια βάφτιση. Παρ'ολα αυτά την Μεγάλη εβδομάδα θεωρώ πως η λειτουργία έχει μια μαγεία και μια ατμόσφαιρα που με γαληνέυει κάθε φορά. Και φέτος το έχω πολύ ανάγκη. Ανυπομονώ λοιπόν.

Αλλάζω θέμα. Πέρυσι το Πάσχα σαν γνήσια ζωόφιλη αλλά και πεισματάρα πήρα κοτοπουλάκι. Θυμήθηκα τις παλιές εποχές στο δημοτικό που είχα πάρει δύο, μου πεθάναν μέσα σε 3 μέρες και πήρα και τρίτο το οποίο προσπαθούσαμε όλη η οικογένεια να κρατήσουμε ζωντανό με νύχια και με δόντια. Αλλά πάει κι αυτό κι εγώ έκλαιγα με μάυρο δάκρυ! Κι ενώ ήξερα πως αυτά δεν ζουν, εγώ λύσσαξα σαν 5χρονο να πάρω κοτοπουλάκι κι ας μου φώναζαν οι γονείς. Το πήρα όμως! Τσίκο τον βγάλαμε. Σε μία κούτα το είχαμε κι έκανε τσιρ τσιρ όλη μέρα κι όλη νύχτα. Εμείς το ταϊζαμε και το βγάζαμε έξω και μας ακολουθούσε σαν να είμαστε η μάνα του. Ήταν τόσο γλυκό και όμορφο. Το κοτοπουλάκι ζούσε μετά από ένα μήνα και μεγάλωνε. Μεγάλωνε ολοένα και πιο πολύ ωσπου καταλάβαμε πως θα ζήσει. Κι ήμουν περήφανη για το κοτόπουλο μου πια! Ώσπου μεγάλωσε τόσο που πήδαγε έξω από την κούτα, τρεις του είχαμε αλλάξει στο μέγεθος γιατί πήδαγε. Μια φορά πήδηξε από το μπαλκόνι κι έζησε το άτιμο! Κι έτσι μετακόμισε κάτω στην αυλή περιφραγμένο. Χωρίς να ξέρουμε το φύλο του νομίζαμε πως είναι κότα, γιατί έτσι έμοιαζε. Αλλά έβγαλε λυρί τελικά κι έκανε κικιρίκου! Περήφανος κόκορας. Ποιος θα το πίστευε πως αυτό το μκρό κίτρινο πλασματάκι που η αδερφή μου το έβαζε στον ώμο της και αυτό πέταγε μέχρι κάτω, θα γινόταν μετά από 7 μήνες κόκορας. Λευκός με τεράστια λυριά. :) Δύσκολη όμως η φροντίδα του κόκορα γιατί τσίμπαγε κι η γιαγιά είχε κουραστεί πολύ να το φροντίζει, είχαμε και γάτες που το περιτριγύριζαν. Ήξερα πως ήρθε η ώρα να το δώσουμε. Πριν 5 μέρες πήγε στον κυρ Κώστα που έχει κοτέτσι. Στεναχωρήθηκα πολύ, ένα χρόνο ήταν μαζί μας. Όμως οι κόκορες θέλουν κότες, κι εκεί θα έχει. :)  Ο γλυκός μου ο Τσίκο, όυτε μια φωτό δεν τον έχω ως κόκορα, γιατί ως κοτοπουλάκι έχω πολλές.
Θ'ανεβάσω να τον δείτε...ξέρω δεν φαίνονται πολύ καλά αλλά μόνο αυτές μπόρεσα να σώσω στο pc. :)

Ενός μήνα, ακόμα μικρούλης.
Εδώ μετά από 4 μήνες.



Αυτάαααα. Καλό βράδυ και φιλάκια!

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

And the Oscar goes to...

Το είδα σε άλλους bloggers και σκέφτηκα ευκαιρία είναι να τα απονείμω κι εγώ κάποια στιγμή. Ζήλεια το λένε! Κατόπιν μεγάλης έρευνας(!) και ώριμης σκέψης(!), σας τα ανακοινώνω.


Βραβείο Καιρού: Tα κατάφερε φέτος να είναι ο χειρότερος κωλόκαιρος των τελευταίων ετών που δεν λέει να σταματήσει να βρέχει, μπας και δούμε λίγο ήλιο. Έτσι όπως πάει δεν θα χρειαστεί να τρέχουμε στις παραλίες το καλοκαίρι, απλά θα ανεβαίνουμε στην ταράτσα μας και θα βρεχόμαστε! :/

Bραβείο Κλάματος : Το απονείμω σε μένα που ναι, έχω καταφέρει να ρίξω τόσο δάκρυ το τελευταίο 5μηνο που ούτε ενα μωρο δεν ρίχνει. Με το οτιδήποτε! Ντροπή μου!

Βραβείο Καρτούν : Στρουμφάκια. Γιατί πως να το κάνουμε έγιναν ταινία επιτέλους! Και μάλιστα τρισδιάστατα. Μπορεί το σενάριο να έχανε γενικώς, τα μπλε μικρά αξιαγάπητα πλασματάκια όμως μου έκλεψαν την καρδιά.

Βραβείο Αναμενόμενης ταινιάρας : Hobbit. Αναμένεται  εναγωνίως το πρώτο σε σειρά βιβλίο πριν τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών, απο τον φοβερό και τρομερό Peter Jackson. Φυσικά θα είναι τέλειο. Δεν ακούω κουβέντα.

Βραβείο Μαλάκυνσης : Σε όλους αυτούς τους "πολιτικούς" που δήλωσαν πως δεν διάβασαν το μνημόνιο. Σηκώνω τα χέρια ψηλά....

Βραβείο Μεταμόρφωσης : Αnd the Oscar goes to......Βάσω Λασκαράκη. Μια κούκλα έγινε που άλλαξε το μαλλί κι αδυνάτισε και λίγο. Μεγάλη αλλαγή. Θεά!

Βραβείο Ανακάλυψης : Ηλεκτρονικό τσιγάρο. Πείτε μου ότι όταν είδατε κάποιον να το κρατάει δεν σκεφτήκατε: μα καλά στυλό ρουφάει, τι κάνει?? Η νέα μόδα της εποχής, "κοροϊδεύω τον εαυτό μου οτι καπνίζω μέχρι να το κόψω". Αν και την αλήθεια μου θα την πω. Πολύς κόσμος το έκοψε, όπως και ο νταντι μου. Εύγε!

Βραβείο Κέρατου : Μετά την Σιένα και τον Τζουντ, μετά την Τζενιφερ και τον Μπραντ έρχεται η Ντέμι και ο Άστον. Την ρήμαξε την γυναίκα καλέ που έμεινε η σκιά της μετά την αποκάλυψη της απιστίας. Έτσι είναι αυτά καλή μου, τι τον θες τον πιτσιρικά αφού θα στην κάνει την λαδιά. Δε πα να'σαι και η Ντέμι Μουρ!?!

Βραβείο Μοδάτου φαγητού  : Πως κάποτε όλοι έμαθαν το σούσι? Τώρα λυσσάξανε όλοι με τα cupcakes. Φτάιει η γκόμενα του Αρναούτογλου που έφερε την μόδα??? Μέχρι και Δούκισσα Νομικού τα 'βαλε για να καλύψει τα στήθη της. Ήμαρτον. Κάναν cupcakes τα μάτια μας! (Και τα αυτιά μας)

Βραβείο Ποδιού : Δεν είδατε το πόδι της Jolie στα Όσκαρ? Που βγήκε μόνο του έξω απο το φόρεμα λες κι ήθελε να φύγει? Το σκίσιμο του φορέματος μέχρι πάνω κι ένα πόδι που ξεπροβάλλει μόνο του, εκτοπισμένο απο το υπόλοιπο σώμα!

Βραβείο Χειρότερου Outfit : Γούνες και γουνάκια παντού. Γιλέκα , μπλόυζες, αξεσουάρ, άσπρα, μαύρα, καφέ, γκρί, λεοπάρ. Κάτω απ'το μπουφάν, πάνω απ'το μπουφάν (ε ναι δεν χώραγε!), πάνω απο φορέματα, πάνω από μπλούζες κλπ κλπ. Το βρίσκω απλώς τρισάθλιο, συγγνώμη, δεν είναι του στυλ μου να βγαίνω με το γουνάκι λες και είμαι η πρώτη κυρία που πάω στη δεξίωση. Σαν την αρκούδα! Jesus!

Βραβείο Καλύτερου Ending: Δεν το συζητώ όποιος δεν είδε την κινούμενη περούκα Ξένια, να βάφεται σαν τον κλόουν με κόκκινα κραγιόν και μάυρα μάτια, και έτσι μουτζουρωμένη με μάτι που γυαλίζει να πνίγεται στην πισίνα της έπαυλης, λυπάμαι απλώς έχασε. Μακράν το καλύτερο κωμικοτραγικό τέλος που έχει υπάρξει σε ελληνική σειρά...

Βραβείο Ξένων Γλωσσών : Δεν ξέρω γιατί αλλά φέτος τα κανάλια βάλθηκαν να μας μάθουν Τούρκικα, και να συσφίξουν τις σχέσεις μας με την γειτονική χώρα. Δυστυχώς κάποιοι τσίμπησαν και παρακολουθούσαν ανελειπώς και αδιαλήπτως ότι Τούρκικη σειρά έβγαινε στον αέρα. Τραγικό...

Βραβείο Καλύτερου Σεξ : Το απονέμω σε αυτούς που το έζησαν μες στο 2011 και '12. Γιατί δεν τους αξίζει???

Bραβείο Κινητής Τηλεφωνίας : Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην Wind και τον φοβερό ληστή τράπεζας που ούτε μια ληστεία της προκοπής δεν μπορεί να κάνει καθώς και στην Vodaphone που απάντησε με Κίτσο και Τασούλα.......Κίτσοοο??? Γιορ α τσεκ μασίν! Παραδέχομαι!

Η φωτό έτσι γιατί μ'άρεσε!
Kisses...

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Μαζοχισμός baby!


 Σήμερα είχα μία συζήτηση με μια φίλη μου για το πόσο παράξενες είμαστε εμείς οι γυναίκες με τους άντρες. Βασικά μας θεωρώ μαζοχίστριες! Πως να το πω, το θέλουμε το φτύσιμο μας. Αν ο άλλος είναι εκεί πάντα, δεδομένος, έτοιμος ανά πάσα ώρα και στιγμή να κάνει ό,τι του ζητήσεις σε ξενερώνει. Θες να σε τρέξει και λίγο, να αναρωτιέσαι που είναι τώρα, τι κάνει, με σκέφτεται καθόλου και τέτοια...

Η φίλη μου αυτή έχει πέσει στην πρώτη περίπτωση. Τον έχει τόσο σίγουρο που βαριέται. Είχε μάθει τόσο καιρό να είναι με άντρες που τους κυνηγάει από πίσω. Και τότε βέβαια έλεγε αχ δεν γίνεται να βρω κάποιον που να ξέρω οτι με θέλει για να ηρεμήσω?  Και τώρα που τον βρήκε ορίστε!

 Τα ίδια έχω κάνει κι εγώ, δεν λέω! Γκρίνιαζα όταν ζήλευα εγώ, κι όταν γινόταν χαλί να τον πατήσω "φτυσμένο" τον είχα.
Εντάξει. Για να πω την αλήθεια συναισθήματα υπάρχουν και σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά όταν ο σύντροφος σου είναι κολλημένος πάνω σου, και σου δείχνει και με το παραπάνω πόσο σ'αγαπάει, δεν ξέρω γίνεται ένα κλικ στην γυναικεία ψυχολογία που ξεχνάς το τι νιώθεις γι'αυτόν. Γιατί σε πνίγει, δεν σε αφήνει να τον επιθυμήσεις, να τον ψάξεις, να αναρωτηθείς. Κρύβονται τα συναισθήματα. Δεν ξέρω αν με "πιάνετε". Υπερκαλύπτονται.

Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ σωστό αυτό γιατί εμπεριέχει και μία αχαριστία, απλά λέω οτι συμβαίνει. Εξάλλου και οι άντρες είναι αναμφίβολα αυτοί που δεν μένουν με την κολλητσίδα αλλά αντιθέτως με αυτή που τους κάνει τσαλίμια!

 Το καλύτερο είναι να υπάρχει μια ισορροπία βέβαια. Ούτε σιαμαίοι είμαστε, ούτε εγώ τη ζωή μου κι εσύ τη δική σου. Δείχνουμε τι νιώθουμε χωρίς να χάνουμε την αξιοπρέπεια μας.
Αν και στον έρωτα -κατά την ταπεινή μου γνώμη- δεν έχεις αξιοπρέπεια, την χάνεις. Εγώ θα έκανα τα πάντα. Ακόμα και να παρακαλέσω. Οπότε κατανοώ τους άντρες που κολλάνε πάνω σε μία γυναίκα. Μπερδευτήκατε ε??
Δεν υπάρχουν κανόνες και σημεία προσοχής. Το θέμα είναι να τα βρίσκουν δυο άνθρωποι όπως γουστάρουν αυτοί.

 Θα κλείσω με μια φράση που μ'αρέσει πολύ...
"Όποιος προσέχει στον έρωτα δεν του αξίζει να τον ζήσει."

Καληνύχτες! Kisses!

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Μια γυναίκα*

Επειδή όλοι σήμερα σχολιάζουν και λένε διάφορα θίγοντας τις γυναίκες και την σημερινή μέρα, ας θυμηθούμε μόνο αυτο...

Μια γυναίκα μας έφερε όλους στον κόσμο.   
Χρόνια μας πολλά!   :)







Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Για μένα αυτό είναι...

"Σβήστε τα φώτα,σβήστε το φεγγάρι
σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει."




"Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω."



Μάνος Χατζιδάκις
Γιώργος Ζαμπέτας
Συγκίνηση απλά. Για μένα αυτό είναι Ελλάδα.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Στου Φιλοπάππου.


Ναι. Εκεί ψηλά στο λόφο απέναντι απ΄τη Ακρόπολη, την "έβγαλα" όλη μέρα σχεδόν σήμερα, μ'ενα καφέ στο χέρι και καλή παρέα. Δεν μιλήσαμε πολύ μεταξύ μας. Μας έφτανε που ξεφύγαμε απο την φασαρία και την τρέλα της πόλης. Απλά κάτσαμε, απολαύσαμε την θέα και την φύση. Ηρεμήσαμε, γαληνέψαμε και σκεφτήκαμε. Ο καθένας τα δικά του, υποθέτω.
Μας φύσηξε ο καθαρός αέρας, που μόνο εκεί πάνω μπορείς να βρεις στην Αθήνα πλέον. Μας φώτισε ο ήλιος που ήταν και σήμερα λαμπερός.
Στου Φιλοπάππου μπορείς να δεις όλη την Αθήνα περιμετρικά. Το μάτι μας έφτασε μέχρι την θάλασσα, που εμένα τουλάχιστον με έκανε να θέλω να φτάσω εκεί, να μπω σ'ένα καράβι και να φύγω μακριά.  Από όλους και από όλα.
Συμπερασματικά αυτό που όλοι μας διαπιστώσαμε ανεβαίνοντας στο λόφο -αλλά κυρίως ο Μ. που είναι από Ρόδο και οι άλλοι από Κύπρο, όμως ΚΑΙ εγώ- είναι πως ζούμε σε μία τσιμεντούπολη. Κι αυτό το "τσιμέντο" μας κάνει πολύ κακό. Σωματικά και ψυχικά.
Και γι'αυτό τον λόγο, έστω κι αν δεν αποφύγαμε την οπτική επαφή με την πόλη, αναζωογονηθήκαμε. Σωματικά και ψυχικά. :)

*Την φωτό την έβγαλα σήμερα (με το κινητό δυστυχώς) !


Καλή εβδομάδα!Kisses!


Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Άνοιξη στην καρδιά μου!



Η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται.
Ανοίγω τα μάτια μου, σηκώνομαι και καταλαβαίνω πως έξω ο ήλιος λάμπει και κάνει ζέστη. Εντάξει όχι και καύσωνα αλλά έχει γλυκιά μέρα, όχι όπως πριν, επιτέλους!
H πόρτα της κουζίνας ανοιχτή με την λιακάδα να μπαίνει μέσα. Άνοιξη!
Ξυπνάω με μια κούπα καφέ απο τα χεράκια της μαμάς, που παραδόξως τον έφτιαξε καλό και όχι με παραπάνω ζάχαρη, όπως συνήθως όταν τον φτιάχνει εκείνη. Και πίνοντας την πρώτη γουλιά βλέπω την αδερφή μου που μόλις ξύπνησε. Τι καλάαα είναι εδώ σήμερα! Δουλεύει πιο αργά σήμερα μου λέει. Επιτέλους θα πιω το καφεδάκι μου με παρέα -και μάλιστα την καλύτερη!- γιατί κάθε μέρα είμαι μόνη στο σπίτι σαν το κούτσουρο, και μελαγχολώ.
Τι όμορφα που είναι, κι ο μπαμπάς κάπου εδώ, τριγυρίζει μες στο σπίτι. Καθόμαστε όλοι μαζί και μιλάμε. Κι σκέφτομαι τι ωραία...μετά θα έρθει ο Μ. και τα παιδιά απο εδώ και θα πάμε όλοι μαζί σινεμά το απογευματάκι! Γιούπιιιιιιι! Σαν μικρό παιδί ένιωσα.
Η μαμά σηκώνεται να φύγει για την δουλειά, κ ο μπαμπάς μαζί να πάει σούπερ μάρκετ.
Μένω εγώ με την αδερφή μου, ανάβουμε τσιγάρο και πιάνουμε την χαζοκουβέντα. Πως μου 'χε λείψει! Είχα να την δω καλά καλά μια εβδομάδα αφου φέυγει νωρίς και γυρνάει αργά το βράδυ.
Παίρνω δύναμη από όλο αυτό. Υπάρχουνε στιγμές μοναδικές που πρέπει να τις απολαμβάνεις, ειδικά με τους δικούς σου ανθρώπους!

Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε :)