Σκέψεις, μπλα μπλα και τσιρ τσιρ.

Ξεχωριστή κι ιδιαίτερη μέρα η σημερινή εφόσον γιορτάζουμε την Ελληνική επανάσταση που ξεκίνησε σαν σήμερα στις 25 Μαρτίου το 1821. Επίσης τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, γι'αυτό χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.

Τι κάνετε? Πως περάσατε το σκ σας? Εγώ πολύ χαλαρά και όμορφα αφού είμαι και σπιτόγατα. Είδα ταινίες στο σπίτι του Μ., μαγείρεψα, πήγα βόλτα Παρασκευή βραδάκι στο Θησείο και ήταν τέλεια. Λίγο ο καιρός, λίγο τα κεράκια και η γλυκιά βραδιά... περάσαμε σούπερ. Ελπίζω κι εσείς!

Σ'αυτό το σημείο θέλω να διαμαρτυρηθώ για τα προϊόντα κάποιων σούπερ μάρκετ. Διότι έφτιαξα την πιο τέλεια σπιτική πίτσα που έχω φτιάξει ποτέ με χίλια δυο υλικά, κρέμες γάλακτος, τυριά, μπέικον, μανιτάρια, λουκάνικα, πιπεριές κλπ. και μυστική συνταγή ζύμης που γίνεται αφράτη. Ξέρω πεινάτε! Τούμπανο λέμε! Και συνειδητοποίησα πως μία ολόκληρη ταψάρα πίτσα κόλλησε στην ηλίθια λαδόκολλα, που ενώ ψιλιάστηκα την δουλειά ότι θα κολλήσει -σαν χαρτί σκέτο ήταν- άλειψα και λάδι πάνω απ'αυτήν και πάλι κόλλησε. Γκρρρρρ μου 'ρχόταν να πετάξω το ταψί απ'το παράθυρο. Με τα χίλια ζόρια φάγαμε την πίτσα, σίγουρα φάγαμε κ λίγο χαρτί, κι εγώ μόνο που δεν έκλαψα από την στεναχώρια μου. Tέλος πάντων μετά έφτιαξα κάτι κρέπες μούρλια οπότε απαλύνθηκε ο πόνος. :P

Περιμένω πως και πως την Μεγάλη εβδομάδα για να πηγαίνω στην εκκλησία τα απογεύματα. Ενώ πιστεύω, δεν είμαι καθόλου της εκκλησίας γενικά, έχω να πάω από μια βάφτιση. Παρ'ολα αυτά την Μεγάλη εβδομάδα θεωρώ πως η λειτουργία έχει μια μαγεία και μια ατμόσφαιρα που με γαληνέυει κάθε φορά. Και φέτος το έχω πολύ ανάγκη. Ανυπομονώ λοιπόν.

Αλλάζω θέμα. Πέρυσι το Πάσχα σαν γνήσια ζωόφιλη αλλά και πεισματάρα πήρα κοτοπουλάκι. Θυμήθηκα τις παλιές εποχές στο δημοτικό που είχα πάρει δύο, μου πεθάναν μέσα σε 3 μέρες και πήρα και τρίτο το οποίο προσπαθούσαμε όλη η οικογένεια να κρατήσουμε ζωντανό με νύχια και με δόντια. Αλλά πάει κι αυτό κι εγώ έκλαιγα με μάυρο δάκρυ! Κι ενώ ήξερα πως αυτά δεν ζουν, εγώ λύσσαξα σαν 5χρονο να πάρω κοτοπουλάκι κι ας μου φώναζαν οι γονείς. Το πήρα όμως! Τσίκο τον βγάλαμε. Σε μία κούτα το είχαμε κι έκανε τσιρ τσιρ όλη μέρα κι όλη νύχτα. Εμείς το ταϊζαμε και το βγάζαμε έξω και μας ακολουθούσε σαν να είμαστε η μάνα του. Ήταν τόσο γλυκό και όμορφο. Το κοτοπουλάκι ζούσε μετά από ένα μήνα και μεγάλωνε. Μεγάλωνε ολοένα και πιο πολύ ωσπου καταλάβαμε πως θα ζήσει. Κι ήμουν περήφανη για το κοτόπουλο μου πια! Ώσπου μεγάλωσε τόσο που πήδαγε έξω από την κούτα, τρεις του είχαμε αλλάξει στο μέγεθος γιατί πήδαγε. Μια φορά πήδηξε από το μπαλκόνι κι έζησε το άτιμο! Κι έτσι μετακόμισε κάτω στην αυλή περιφραγμένο. Χωρίς να ξέρουμε το φύλο του νομίζαμε πως είναι κότα, γιατί έτσι έμοιαζε. Αλλά έβγαλε λυρί τελικά κι έκανε κικιρίκου! Περήφανος κόκορας. Ποιος θα το πίστευε πως αυτό το μκρό κίτρινο πλασματάκι που η αδερφή μου το έβαζε στον ώμο της και αυτό πέταγε μέχρι κάτω, θα γινόταν μετά από 7 μήνες κόκορας. Λευκός με τεράστια λυριά. :) Δύσκολη όμως η φροντίδα του κόκορα γιατί τσίμπαγε κι η γιαγιά είχε κουραστεί πολύ να το φροντίζει, είχαμε και γάτες που το περιτριγύριζαν. Ήξερα πως ήρθε η ώρα να το δώσουμε. Πριν 5 μέρες πήγε στον κυρ Κώστα που έχει κοτέτσι. Στεναχωρήθηκα πολύ, ένα χρόνο ήταν μαζί μας. Όμως οι κόκορες θέλουν κότες, κι εκεί θα έχει. :)  Ο γλυκός μου ο Τσίκο, όυτε μια φωτό δεν τον έχω ως κόκορα, γιατί ως κοτοπουλάκι έχω πολλές.
Θ'ανεβάσω να τον δείτε...ξέρω δεν φαίνονται πολύ καλά αλλά μόνο αυτές μπόρεσα να σώσω στο pc. :)

Ενός μήνα, ακόμα μικρούλης.

Εδώ μετά από 4 μήνες.

Αυτάαααα. Καλό βράδυ και φιλάκια!