Intouchables.

Μια ταινία μπορεί να σου διδάξει πολλά.

Βλέποντας την καινούργια γαλλική ταινία "Intouchables" το κατάλαβα. Πολύ γλυκιά, πολύ αστεία αλλά και συγκινητική. Αληθινή χωρίς να κρύβει τον πόνο , χωρίς να κρύβει και την θετική πλευρά όμως.
Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, ένας μεσήλικας παραπληγικός -μετά από ατύχημα- , πολύ πλούσιος, προσλαμβάνει για βοηθό του έναν φτωχό έγχρωμο νεαρό που βρισκόταν στην φυλακή για μικροκλοπές. Αυτοί οι δύο άνθρωποι σιγά σιγά δένονται μεταξύ τους πολύ, παρά τις κοινωνικές τους διαφορές. Δημιουργείται μία αληθινή και βαθιά φιλία.

Και ξέρετε γιατί πιστεύω ?
Διότι ο νεαρός ήταν ο μοναδικός που τον είδε σαν ίσο, δεν τον λυπήθηκε ποτέ, του συμπεριφέρθηκε σαν να μην ήταν καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι.

Φαίνεται δραματικό? Δεν είναι, κι εκεί κρύβεται όλο το νόημα. Ξεκαρδίστηκα στα γέλια. Κι αυτό γιατί η ταινία θέλει να δείξει πως ένας άνθρωπος με τέτοια μοίρα, πρέπει και μπορεί να συνεχίσει να γελάει, να ζει, να αγαπάει. Ακόμα κι αν έχει ξεχάσει πως γίνονται όλα αυτά, υπάρχει κάποιος που τελικά του τα θυμίζει.

Υ.Γ.   Ήταν από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει.

The time is running out...

Οι μέρες περνάνε. Τα πράγματα αλλάζουν. Κι εγώ αλλάζω μαζί τους.

Άνθρωποι έρχονται, κι άνθρωποι απομακρύνονται. Προσπαθώ να τους κρατήσω μα δεν γίνεται. Είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων. Σε λίγους μήνες θα είσαι μακριά μου. Εύχομαι ο χρόνος να μας κάνει πιο δυνατούς κι ενωμένους. Ελπίζω αυτή η αλλαγή να φέρει γέλιο. Κι όχι πόνο. Και μετά να είναι πάλι όλα όπως τα αφήσαμε. Και πιο όμορφα. Υπομονή χρειάζεται καρδιά μου. Υπομονή.

Όλα γίνονται. Τίποτα δεν θεωρώ ακατόρθωτο. Αρκεί μόνο η θέληση, η επιμονή κι η πίστη. Αληθινά.

Και καθώς είπα για υπομονή, το ξανασκέφτομαι και συνειδητοποιώ πως όλοι πάντα κάτι περιμένουμε.
Περιμένουμε το Πάσχα για να σουβλίσουμε αρνί, το καλοκαίρι για να κάνουμε διακοπές, τα γενεθλιά μας για να γιορτάσουμε. Περιμένουμε να πληρωθούμε για να έχουμε λεφτά, περιμένουμε να πάρουμε το πτυχίο για να βρούμε δουλειά, περιμένουμε να πάρουμε δικό μας σπίτι. Περιμένουμε το Σάββατο για να βγούμε έξω, περιμένουμε να γυρίσει κάποιος αγαπημένος μας, περιμένουμε το λεωφορείο να πάμε εκεί που θέλουμε, να φτάσουμε στον προορισμό μας, περιμένουμε να γίνει το φαϊ να φάμε. Περιμένουμε να πάρουμε σύνταξη  περιμένουμε να δούμε εγγόνια κ.ο.κ.

Κι αν η ζωή είναι ο χρόνος που περνάει όταν περιμένεις για κάτι? Κι εμείς χάνουμε χρόνο...πολύτιμο? Η ουσία δεν είναι σ' αυτό που θα έρθει αλλά σ'αυτό που συμβαίνει ακριβώς τώρα.
Σαν την Ιθάκη. Δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Αυτό που κάνεις και ζεις ενώ περιμένεις για κάτι άλλο. Αλλιώς θα γεράσουμε περιμένοντας.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να περιμένουμε κι ας ζήσουμε το τώρα. Έτσι όπως θέλουμε να ζήσουμε -χωρίς περιορισμούς, πιέσεις και χρονοδιαγράμματα.

Δεν χρειάζεται υπομονή λοιπόν σ'αυτό που έλεγα πριν, αγάπη χρειάζεται. Κι αυτό φτάνει.